نگاهی به بهترین مستند حقیقت 17| یک «احمد قوی دل» دوست داشتنی

مستند «قوی دل» به قصه یک بابای ایرانی می پردازد که بوی نوستالژیک می دهد و به خاطر بیماری پسرخوانده اش برای احقاق حقوق انسان هایی که به خاطر خون های آلوده، - از این رو آیه 227 سوره شعرا بیان می دارد که یکی از وظایف هنرمند مبارزه با ظلم و دفاع از مظلوم می باشد و فیلمساز قوی دل با انتخاب این تم کهن الگویی، اثرش را برای همیشه در ذهن مخاطب زنده نگه می دارد و برای این مهم روی مرزی لغزنده از جدیت و طنز حرکت می کند؛ چرا می داند حرف های مهم انتقادی را باید بصورت طنز بیان کرد و از جدیت صرف پرهیز کرد که مبادا چوب در لانه زنبور مفسدان قدرتمند و مصلحت اندیشان ترسو نکند و در عین حال نِشتر هوشیاری را به جامعه هدف خود بزند.

اما جدای از مضمون، کارگردان به سراغ سوژه ای می رود که بین کاراکتر یا تیپ بودن در چرخش است، گاهی همچون کاراکتری فعال و متفاوت از افراد جامعه خود عمل می کند و گاهی یک بابای تیپ می شود، آن هم از نوع ایرانی اش.

 بابایی جذاب که شخصیتی خاکستری دارد و از بطن جامعه برخاسته و علی رغم رمانتیک بودن و دراماتیک بودن، شیطنت های خاص یک بابای ایرانی را دارا است و همین مسئله موجب علاقه مندی مخاطب به او و همذات پنداری برای تداوم در همراهی با فیلم می شود.